Ο Γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης († 15/28 Ιουλίου 1986) [μέρος 3ο]

προηγούμενη ανάρτηση: vatopedi.gr/?p=22260

Οι ευλαβείς γέροντες της Σκήτεως, και η ιδίως η φιλόχριστος αδελφότης των Αβραμαίων, ανέλαβον προθύμως την επαναφοράν του εις την Σκήτην και την όλην του κηδεμονίαν και πρόνοιαν και τον εκράτησαν πλέον πλησίον τους μέχρι των δυσμών του βίου του. Να μείνη πλέον εις την καλύβην του ως τελείως τυφλός, ήτο αδύνατον. Τότε εφηρμόσθη εις τον οσιώτατον και καρτερικώτατον τούτον γέροντα το λόγιον «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει». Παρήλθον αι είκοσι ημέραι και πολλαί εικοσάδες ήμερων ο δε γέρων Θεοφύλακτος έζησεν άλλα πέντε έτη χαριέστατος και πλήρης διαύγειας και πίστεως, προσδοκών μετά πεπαρρησιασμένου θάρρους την είσοδόν του εις την βασιλείαν των ουρανών, την οποίαν ησθάνετο αδιαλείπτως ιδίως εις τας ημέρας κατά τας οποίας σωματικώς δεν έβλεπε.

Αν και ημποδίζετο να ίδη με τους αισθητούς οφθαλμούς τα πράγματα του κόσμου τούτου, με τους οφθαλμούς όμως της ψυχής, οι οποίοι ήσαν διαυγέστατοι και πλήρης θείου φωτισμού, έβλεπε τα μυστήρια της αιωνίου ζωής και την κατάπαυσιν των δικαίων. Εις την σκληράν αυτήν δοκιμασίαν της παντελούς τυφλώσεώς του έδειξε, ιώβειον υπομονήν, ώστε να παρήγορη αυτός μάλλον τους βουλομένους να τον παρηγορήσουν, διότι είχε την έσωθεν παρηγορίαν της χάριτος, η οποία τον εδρόσιζε πνευματικώς. Αυτό το γνωρίζουν όσοι ηξιώθησαν να περασθούν η να διωχθούν «ένεκεν δικαιοσύνης».

Συχνά τον ήκουον να ψιθυρίζη μετά χαρούμενου μειδιάματος οι ευλαβέστατοι και φιλόστοργοι πατέρες της Αβραμιαίας συνοδείας, οι οποίοι προθύμως και αγογγύστως τον υπηρέτησαν. Όταν δε τον ηρώτων να είπη με ποίον ομιλεί η τι βλέπει, τους έλεγε με την παιδικήν αθωότητα η οποία πάντοτε τον εχαρακτήριζε: «Δεν βλέπετε την εικόνα της Παναγίας μας, πόσον θαυμαστή και ωραία είναι;» Πολλάκις έβλεπε «το χρυσό του παλληκάρι», ως συνήθιζε να αποκαλή τον άγιον Παντελεήμονα, τον έξαρχον των άγιων Αναργύρων.

Δι’ εμέ, όταν έπασχαν από τον στόμαχόν μου, πολλά παρεκάλεσε τον άγιον Παντελεήμονα και τον είδε εις τον ναόν του, εις το Κυριακόν της Σκήτεως του Κουτλουμουσίου και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μη κάμω εγχείρησιν την οποίαν είχον αποφασίσει οι θεράποντες μου ιατροί. Είχον έλκος προκεχωρημένης μορφής και καμμία δίαιτα ούτε φάρμακον μοι προσέφερε τίποτε. Μετά την αποχήν όλων των βλαπτόντων επί διετίαν και πλέον δεν υπήρχε άλλη λύσις από την εκτομήν. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυς του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων, και παρήγγειλε εις τον γέροντα Θεοφύλακτον να μοι είπη επιτακτικώς να μη κάμω εγχείρησιν, αλλά να το αφήσω εις την πρόνοιαν της Παναγίας μας. Αμέσως εθεραπεύθην τελείως, διά να το διαπιστώσω δε και πρακτικώς επεσκέφθην τους θεράποντος ιατρούς μου, οι οποίοι εγνώριζον την ασθένειάν μου εις όλην της την έκτασιν διά να μοι είπωσι τώρα εις ποίαν κατάστασιν ευρίσκομαι. Μου έκαμαν ακτινοσκόπησιν και δεν εύρον απολύτως τίποτε, παρά μόνον μικράν ουλήν παλαιάς επουλωμένης πληγής.

Άλλοτε πάλιν, όταν έγραφον τον βίον του αειμνήστου γέροντος μας, και έφθασα εις το μέσον περίπου, με εκυρίευσεν αποθάρρυνσις και με έκαμε να σταματήσω την συγγραφήν τελείως. Αφού παρήλθον πολλαί ημέραι χωρίς να γνωρίζη κανείς τίποτε περί του πρακτέου, μοι λέγει μίαν πρωίαν όλως χαρούμενος ο γέρων Θεοφύλακτος. Απόψε είδα τον γέροντα μας Ιωσήφ και μου έδωκε δύο σφραγίδες για να σου τις δώσω. Η μία ήταν έτοιμη με τα γράμματα της και η άλλη ακατέργαστη. Τον ρώτησα, τι να τις κάμη γέροντα, και μου αποκρίθηκε. Δώστου τες και αυτός ξέρει τι να τις κάμη». Τότε κατενόησα το νόημα, ότι δηλαδή πρέπει να συνεχίσω την βιογραφίαν την οποίαν είχον αφήσει- και όντως μοι ήλθε ζήλος και μετά προθυμίας επεράτωσα τον βίον.

συνεχίζεται…

Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Οσίων Μορφών Αναμνήσεις, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 4, β’ Έκδοσις, Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, 2003.