Ο Γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης († 15/28 Ιουλίου 1986) [μέρος 4ο]

προηγούμενη ανάρτηση: vatopedi.gr

Κάποτε μοι είπε και αυτό το παράδοξον, το οποίον σημειώνω διά τους ενδιαφερομένους. Κάποιος ευλαβής γέρων ήθελε να χειροτονηθή ο υποτακτικός του ιερεύς. Εις την ζωήν του, τόσον την παρούσαν όσον και την παρελθούσαν, ήτο άμεμπτος και συνάμα ευλαβέστατος με σημεία της χάριτος και του θείου φόβου. Τον έστειλε λοιπόν ο γέρων εις πνευματικόν άνδρα ευλαβή και διακριτικόν, διά να του δώση την απαραίτητον συμμαρτυρίαν διά την χειροτονίαν. Αφού τον ηρεύνησεν ο πνευματικός περί όλης του της ζωής και περί των λογισμών του ακόμη, δεν εύρε τίποτε, έστω και το ελάχιστον, το όποιον να τον κωλύη από την χειροτονίαν. Όταν όμως έφθανε ο πνευματικός να υπογράψη την συμμαρτυρίαν ημποδίζετο η χειρ του, πράγμα το όποιον και τον ίδιον τον πνευματικόν εξέπληττε. Τότε του είπε: «Πήγαινε, παιδί μου, σήμερα στον γέροντα σου και να έλθης αύριον, και κάμε και συ λίγη προσευχή να μας φώτιση ο Θεός». Έφυγε ο υποτακτικός εις το κελλίον του, και ο πνευματικός προσηύχετο να του δείξη ο Θεός διατί ημποδίζετο να δώση συμμαρτυρίαν, αφού δεν υπάρχει ουδέν κώλυμα.

Την άλλην ημέραν ήλθε ο μοναχός εις τον πνευματικόν διά τον ίδιον σκοπόν, αλλά πάλιν ο πνευματικός ημποδίζετο να υπογράψη. Τότε ήρχισε να έρωτα τον νέον μετά λεπτομέρειας από την νεαρωτάτην του ηλικίαν, εάν ενεθυμείτο τίποτε, αν έβλαψε κανένα η αν είδε καμμίαν εικόνα τρομακτικήν, η οποία να του προεκάλεσε λύπην ή κάποιαν απορίαν και ο νέος εμνήσθη του εξής γεγονότος: Όταν ήτο μικρός, περίπου πέντε ετών, έπαιζε σχοινίον και ενεπλέχθη εις αυτό μία έγκυος γυνή και έπαθε αποβολήν! Τότε κατάλαβε ο πνευματικός διατί ημπόδιζε η χάρις την έκδοσιν της συμμαρτυρίας, διότι η γυνή ήτο έγκυος, εφ’ όσον δε ενεπλέχθη εις το σχοινίον του παιδιού, έπεσε και έπαθε αποβολήν, και άρα η πράξις επείχε θέσιν φόνου και ως φονεύς ο μοναχός δεν ηδύνατο να γίνη ιερεύς! Αυτό το ήκουσα και εκ δευτέρου προσώπου μετά πάσης λεπτομέρειας και ας προσέξουν οι, ενδιαφερόμενοι υπεύθυνοι, ως και ο γέρων Θεοφύλακτος μοι ηρμήνευσε.

Ημείς τώρα πάλιν εις τον σκοπόν του προκειμένου μας, τον γέροντα Θεοφύλακτον, τον καρτερικώτατον ήρωα της υπομονής, τον όποιον αν και εβάρυνον και εταλαιπώρουν αι ασθένειαι, ήτο κατάδηλος η μακάρια ελπίς εις το φωτεινόν του πρόσωπον. Αυτή είναι το πλήρωμα της πνευματικής χαράς, το όποιον γεύονται εκείνοι των οποίων κατά την Γραφήν, ο μισθός είναι «πολύς εν τοις ουρανοίς». Όντως ο μακάριος ούτος γέρων κατά τον Παύλον «τον δρόμον ετελείωσε και τήν πίστιν ετήρησε». Το κεχαριτωμένον μειδίαμα της εν Χριστώ νηπιότητός του δεν έλειπε εκ των χειλέων του. Εις οιονδήποτε τον εχαιρέτα η απόκρισίς του ήτο καθαρώς πνευματική. Εις τους πλησιέστερους του δε, τους οποίους ενεπιστεύετο, απεκάλυπτε την εσωτερικήν του γαλήνην και ενέργειαν της χάριτος, η οποία του προεκάλει, ως έλεγεν, η αδιάλειπτος ευχή, η οποία μάλιστα ηυξήθη προς το τέλος του.

Με την μακαρίαν ελπίδα, η οποία αδιαλείπτως έ-δρόσιζε την αθώαν του ψυχήν, έφθασεν εις το τέρμα της ζωής του ο φιλόπονος και καρτερικός γέρων Θεοφύλακτος, και ετελειώθη πλήρης ήμερων, εις ηλικίαν ενενήκοντα ενός ετών διά να προστεθή εις την σειράν τ<όν πατέρων μας, τους οποίους μετά ζήλου και αυταπαρνήσεως εμιμήθη.

Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Οσίων Μορφών Αναμνήσεις, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 4, β’ Έκδοσις, Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, 2003.