Η Σκήτη του Αγίου Δημητρίου

Βρίσκεται σε δασώδη περιοχή νοτιοδυτικά της Μονής Βατοπαιδίου και σε απόσταση μισής ώρας από αυτήν πεζή. Η Σκήτη καταλαμβάνει την τοποθεσία του παλαιού μονυδρίου του Χαλκέως, το οποίο μαρτυρείται από το 1030, και καταστράφηκε από Αγαρηνούς επιδρομείς. Για πρώτη φορά αναφέρεται σε έγγραφο του 1628, ως “σκήτη του Ανδρονίκου του Παλαιολόγου του πρεσβυτέρου”, με κτήτορα τον αρχιμανδρίτη Μακάριο. Στο ίδιο έγγραφο γίνεται λόγος για το θαυματουργό μανδήλιο του Αγίου Δημητρίου που φυλασσόταν στην Σκήτη, δώρο του δεσπότη της Θεσσαλονίκης Ανδρονίκου Παλαιολόγου. Η Σκήτη άρχισε σταδιακά να ακμάζει τον ΙΗ’ αι.

Το 1729 συντάχθηκε το τυπικό της, αργότερα ανακαινίσθηκε και το 1752 συντάχθηκε καταστατικό με βάση τους κανονισμούς της Σκήτης της Αγίας Αννης. Μετά τα μέσα του αιώνα εγκαταστάθηκε στην Σκήτη ο Διονύσιος ο εκ Σιατίστης, ένας από τους πιο ονομαστούς ασκητές του Αθωνα αυτή την εποχή. Λίγο αργότερα ασκήτευσαν κοντά του αρκετοί Κολλυβάδες, ανάμεσα στους οποίους και ο Ιερόθεος, μετέπειτα κτήτορας της Μονής Προφήτου Ηλιού Υδρας. Η Σκήτη αποτελείται από το κυριακό, την τράπεζα, τον ξενώνα και περίπου 25 διάσπαρτα κελλία, τα περισσότερα εγκαταλελειμένα σήμερα. Στην βιβλιοθήκη φυλάσσεται μία αξιόλογη συλλογή χειρογράφων και εντύπων, η οποία σήμερα έχει μεταφερθεί για λόγους προστασίας στην κυρίαρχο Μονή Βατοπαιδίου.